Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 97 ετών ο Γάλλος κινηματογραφιστής Μαρσέλ Οφίλς, δημιουργός του ντοκιμαντέρ «The Sorrow and the Pity» (1969), το οποίο διερευνούσε τη συνεργασία της κυβέρνησης του Βισί με τη ναζιστική Γερμανία στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Τον θάνατο του Οφίλς ανακοίνωσε ο εγγονός του σήμερα, Δευτέρα, το πρωί.
Ο Οφίλς γεννήθηκε στη Φρανκφούρτη το 1927, από τη Γερμανίδα ηθοποιό Χίλντεγ Γουόλ και τον διάσημο Γερμανοεβραίο σκηνοθέτη Μαξ Οφίλς. Η οικογένεια εγκατέλειψε τη Γερμανία για τη Γαλλία μετά την ανάληψη της εξουσίας από το ναζιστικό κόμμα το 1933 και στη συνέχεια διέφυγε ξανά από τους ναζί όταν εκείνοι εισέβαλαν στη Γαλλία, διασχίζοντας τα Πυρηναία στην Ισπανία και ταξιδεύοντας στις ΗΠΑ, το 1941.
Ο Μαρσέλ Οφίλς τελείωσε το σχολείο στο Λος Αντζελες και υπηρέτησε στον αμερικανικό στρατό. Επέστρεψε στη Γαλλία το 1950, όπου εργάστηκε ως βοηθός των σκηνοθετών Ζιλιέν Ντιβιβιέ και Ανατόλ Λίτβακ. Ομως, ο Φρανσουά Τριφό ήταν εκείνος που του έδωσε τη δυνατότητα να συνσκηνοθετήσει το 1962 την ταινία «Love at Twenty». Το 1964 ο Οφίλς γύρισε το «Banana Peel» με τους Ζαν Μορό και Ζαν Πολ Μπελμοντό και το 1967 γύρισε το πρώτο του ντοκιμαντέρ με θέμα τη Συμφωνία του Μονάχου.
Στη συνέχεια, του ανατέθηκε από έναν γαλλικό κυβερνητικό τηλεοπτικό σταθμό να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για τη Γαλλία υπό ναζιστική κατοχή. Ομως το 1969, όταν παρέδωσε το «Ο Οίκτος και η Θλίψη», ένα ντοκιμαντέρ τεσσερισήμισι ωρών που αποκάλυπτε την έκταση της γαλλικής συνεργασίας με τους ναζί, ο σταθμός αρνήθηκε να το προβάλει και απαγορεύτηκε. Οπως αναφέρει ο Guardian, ένας επικεφαλής του δικτύου δήλωσε αργότερα σε κυβερνητική επιτροπή ότι η ταινία «διαλύει μύθους που ο λαός της Γαλλίας έχει ακόμα ανάγκη».
Τελικά, το ντοκιμαντέρ του Οφίλς απέσπασε υποψηφιότητα για Οσκαρ το 1971, ενώ εδραιώθηκε στην ποπ κουλτούρα μέσω της ταινίας «Annie Hall» του Γούντι Αλεν, στη διάρκεια της οποίας ο ήρωας του Αλεν προτείνει στην ηρωίδα της Νταϊάν Κίτον να πάνε σινεμά για να παρακολουθήσουν το «The Sorrow and the Pity».
Συνέχισε να γυρνάει ιστορικά και πολιτικά ντοκιμαντέρ μέχρι που το 1988, με το «Hôtel Terminus: The Life and Times of Klaus Barbie», ένα ντοκιμαντέρ για τον εγκληματία πολέμου Κλάους Μπάρμπι, κέρδισε το Οσκαρ στην εν λόγω κατηγορία.
